چند روز دیگر فرداست؟ تا این شب  همیشه شب است.

درد از در و دیوار می‌بارد  و دیو و دَد  جُل و پلاس ما را زدند.

شکوفه‌ی نارنج بهاري  برفي که بر بوته‌های چای می‌نشیند  یادی غمبار را مکدر می‌کند.

برفی‌ست  که شاخه را می‌شکند  تنهایی.

این شکوفه‌ها مژده‌ی بهارِ در راهند بهار می‌آید چه پیرِ سرمای زمستان بخواهد یا نه!

خوابی دیده‌ام که خوابگزارش مرده است عقرب زده‌ام نوشیده‌ی نیشی بی درمان   زمان به عقب باز نمی‌گردد و زندگی ماری را ماند                    ...

اندوه زمینی سرترون ناسودمند است و سخت!

قربانیانی بی آزاریم آن چنان می‌رقصیم که «شما» بخندید ما از صدقه‌ی سر شادی شماست که می‌رقصیم تا بمیریم.