روحی سرگردانم که گورش را گم کرده. پرسه می‌زنم و آگهی گمشدگان و مردگان را بر دیوارها می‌خوانم اما خود را نمی‌یابم.

ما در میان رنج رنج‌ها بی پناهیم و هم تنها «ما»ی ِ تنها

 با اندوه رضا خندان مهابادی در سوگ مهرانگیز* بغض، بی داد استخوانی‌ست         راه گلو بسته اشک     خاری در چشم. جای بوسه‌ها را تنگ کرده است و...

چند روز دیگر فرداست؟ تا این شب  همیشه شب است.

درد از در و دیوار می‌بارد  و دیو و دَد  جُل و پلاس ما را زدند.

شکوفه‌ی نارنج بهاري  برفي که بر بوته‌های چای می‌نشیند  یادی غمبار را مکدر می‌کند.

برفی‌ست  که شاخه را می‌شکند  تنهایی.

این شکوفه‌ها مژده‌ی بهارِ در راهند بهار می‌آید چه پیرِ سرمای زمستان بخواهد یا نه!