زیبایی نهان است نازکایی اندیشه‌ای به نجوا می‌خواند: دوستت می‌دارم

به انتظارِ التیامِ زخمی در گذرِ زمانم زخمی که خود از گذرِ زمان است.

  روحی سرگردانم که گورش را گم کرده. پرسه می‌زنم و آگهی گمشدگان و مردگان را بر دیوارها می‌خوانم اما خود را نمی‌یابم.

ما در میان رنج رنج‌ها بی پناهیم و هم تنها «ما»ی ِ تنها

 با اندوه رضا خندان مهابادی در سوگ مهرانگیز* بغض، بی داد استخوانی‌ست         راه گلو بسته اشک     خاری در چشم. جای بوسه‌ها را تنگ کرده است و...

چند روز دیگر فرداست؟ تا این شب  همیشه شب است.

درد از در و دیوار می‌بارد  و دیو و دَد  جُل و پلاس ما را زدند.

شکوفه‌ی نارنج بهاري  برفي که بر بوته‌های چای می‌نشیند  یادی غمبار را مکدر می‌کند.