ازﺗﺎﺑﺴﺘﺎن هفتاد وﺷﺶ ﺑﺮاﯼ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺷﺼﺖ و هفت: ﺳﻪ اﭘﻴﺰود ﺑﺮاﯼ ﺳﺎﻋﺖ‌های ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ

 ١
ﺳﺎﻋﺖ دﻳﺮ اﺳﺖ
ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﮔﺮدﻳﻢ
از همان ﮐﻮﭼﻪ‌ﯼ درﺧﺖ ﭘﻮش ِ ﺟﻮﯼ ﮔﺬر
ﺣﺎﻻ، ﺣﺘﻤﺎً ﺑﭽﻪ ﮔﺮﺑﻪ‌هاﯼ ﺑﻬﺎرﯼ ﺑﺰرگ ﺷﺪﻩ‌اﻧﺪ
و ﺳﻬﻢ ﻣﺎ، از ﺳﻴﺐ‌هاﯼ رﺳﻴﺪﻩ‌ﯼ ﺁن ﺧﺎﻧﻪ‌ﯼ قدیمی
ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪ‌های روﯼ ﺷﺎﻧﻪﯼ دﻳﻮار ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ
ﮐﺎش ﺑﺎز هم ﻧﺎم ﮐﻮﭼﻪ را ﻋﻮض ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ
٢
ﭼﻘﺪر ﺳﺎﻋﺪت ﺑﺎ ﺳﺎﻋﺖ زﻳﺒﺎﺗﺮ اﺳﺖ
ﭼﻘﺪر دﻟﺸﻮرﻩﯼ ﺗﻮ را
ﮐﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪﯼ دﻳﺪن ﺳﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﯽ
دوﺳﺖ دارم
ﭼﻘﺪر ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ ﺳﺎﻋﺖات را ﺑﯽ ﺗﻮﺑﺒﻴﻨﻢ
ﻣﺜﻞ ﺁن همه ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ
ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻪ رﺳﺎﻧﺎن ﻧﺎﺑﻠﺪ
ﻻﺑﻪ ﻻﯼ ﻟﺒﺎس‌های ﭼﺮوﮎ ﺁوردﻧﺪ
ﻳﺎدت هست؟
از ﺳﮑﻮت ﻋﻘﺮﺑﻪ‌ها
در ﺳﮑﻮن ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ِ ﻧﺒﺾها
ﻣﯽ ﺷﻮد ﺣﺪس زد ﮐﻪ...
ﺗﺮﺳﻴﺪﯼ؟
٣
در ﻓﺎﺻﻠﻪﯼ ﺟﺎ ﺑﻪﺟﺎﻳﯽ ﻋﺪدهای ﺷﺶ و هفت
ارواح ﺁﺷﻨﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎرﯼ
راز ﺳﮑﻮن ﻋﻘﺮﺑﻪﯼ ﺳﺎﻋﺖﺷﺎن را
ﺑﺮ ﺗﻘﻮﻳﻢ روﯼ دﻳﻮار روﺑﻪ رو ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ
ﺣﺎﻻ، هر ﻗﺪر هم دﻳﺮ ﺷﺪﻩﺑﺎﺷﺪ
دﻳﮕﺮ ﺻﺎﺣﺒﺎن ﺳﺎﻋﺖها ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻧﻤﯽﮔﺮدﻧﺪ
ﺳﺎﻋﺖ ﺳﺮد اﺳﺖ
ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ.